Давидович Сергей - Вайна Забiвае Нявiнных (На Белорусском Языке)
Сяргей Давiдовiч
Вайна забiвае нявiнных
Нягледзячы на страх, выклiканы прароцкiмi прадказаннямi Настрадамуса аб
нейкай катастрофе сусветнага маштабу, чалавецтва без вялiкiх патрасенняў
пераступiла праз парог трэцяга тысячагоддзя. I не толькi пераступiла, але й
пражыло ў новым тысячагоддзi ажно цэлых пяць год. I ў слове "ажно" няма нiякай
iронii, бо для таго, каб загiнуць усяму жывому на Зямлi, патрэбны нават не
гады, не днi, а гадзiны.
Вось чаму свядомая частка чалавецтва, цвяроза ацэньваючы стан сучасных
узаемаадносiнаў памiж дзяржавамi, палiтычную амбiцыёзнасць некаторых з iх i
ўзровень узбраення, радавалася кожнаму ўсходу сонца i ўкладала ў словы
"спакойнай ночы" асобы сэнс.
Але што такое чалавецтва? Паняцце гэта даволi абстрактнае, якое абагульняе
ўсiх людзей у нешта ледзь не мiстычнае, цяжкадаступнае i малаэфектыўнае ў
барацьбе з такiм пачварным злом, як самазнiшчэнне - вайна.
Колькi разоў гiсторыя паказвала чалавецтву, што яно - сляпое i
бездапаможнае немаўлятка ў руках палiтыканаў, авантурыстаў, прайдзiсветаў. А
тая частка чалавецтва, якая лiчыла, што вырасла з паўзункоў немаўляткi,
уяўляла з сябе мяккую глiну пад магутнымi патокамi дэзiнфармацыi, прапаганды,
адкрытай iдэалагiчнай iлжы, якую тыя ж авантурысты i прайдзiсветы шчодра лiюць
на галовы чалавецтва, i гэтая "глiна", непрыкметна для сябе, паслухмяна
дэфармуецца i набывае патрэбныя палiтыканам формы.
Працяглы мiр i трывалы дабрабыт прытупляюць пiльнасць чалавецтва, i яно,
адаспанае ў мiрным ложку i ад'етае за тлустым сталом, праяўляе не трывогу, не
страх, а дзiцячую зацiкаўленасць да кожнай новай "гарачай" кропкi на зямлi. З
вуснаў чалавецтва гатова сарвацца адвечнае прагнае слова: "Вiдовiшчаў!" - пры
гэтым яно забываецца на тое, што ў першую чаргу вайна забiвае нявiнных - само
чалавецтва.
I што самае небяспечнае - чалавецтва, ходзячы па касцях папярэдняга
чалавецтва, не разумнее. "Глiна" паслухмяна мяняе формы - балем правяць
адзiнкi.
* * *
Тыя кропкi, якiя завуцца "гарачымi", узнiкаюць цi "гарачэюць" не самi па
сабе, за iмi - нечая зацiкаўленасць, унутраная альбо знешняя. I хоць кажуць:
дзе два, там трэцi лiшнi - часцей за ўсё раздзiмае агонь гарачых кропак
менавiта трэцi.
Тайныя змовы, цкаванне спадцiшка, падкармлiванне грашыма i забеспячэнне
зброяй, абяцанкi i пагрозы, шантаж i прамое ўмяшанне ў справы - вось далёка не
ўсе вугельчыкi таго жару, якi i робiць кропку гарачай.
Галоўным вугельчыкам гэтай "апошняй" "гарачай" кропкi, як напачатку
сцвярджалi эксперты-палiтолагi, было неаднойчы праверанае цкаванне спадцiшка.
Тут, у цэнтры Эўропы, у невялiчкай краiне, сутыкнулiся ўнутраныя
нацыянальна-рэлiгiйныя амбiцыi. Асаблiва на рэлiгiйнай глебе адно вiрусаслова,
кiнутае спадцiшка "трэцiм", здольна вылiцца рэкамi крывi як з аднаго, так i з
другога боку. Трэцi, як правiла, выходзiць з вады (з крывi) сухiм.
Афiцыйна ж той трэцi выказваў незадаволенасць кiруючым рэжымам
сярэднеэўрапейскай краiны, дзе, з яго слоў, правiў не закон, а дыктат, дзе
чалавечая годнасць была раздушана крывавай падэшвай сярэднявечча.
I ўсё ж не першае i не другое прымусiла "трэцяга" пайсцi на рызыкоўны
крок, растаптаўшы цяпер ужо дэмакратычнай падэшвай многiя людскiя лёсы,
пацвердзiўшы адвечнае: "Вайна забiвае нявiнных".
Галоўнай смакатой, якая казытала палiтычную ненажэрнасць "трэцяга", - была
прага пашырэння палiтычнага цiску на ўвесь свет, хаця i без таго пад гэтым
цiскам задыхалiся многiя краiны, у тым лiку i саюзнiкi ненажэрнага.
Былi i iншыя да
